بعد از بیست سال برای اولین بار

چیزی که خوب است این است که اینجا برای من مانده، و این را هربار تکرار میکنم که جایی را دارم برای نوشتن و جایی هست که کمی بتوانم در کنارش بشینم و از خودم بخوانم و به خودم ببالم که برای خودم نوشته ام، هنوز نوشته ام. من بیشتر از هرچیز از اینکه برمی‌دارم اینجا را باز میکنم و با این حال که کسی از اینجا رد نمیشود، آن را می‌خوانم از خودم راضی ام. اینکه جایی را برای خودم نگه داشته ام. رازی برای خودم هست که کسی را در آن شریک نکرده ام. این حرف ها بماند.دو پست اخیر را دیدم و فهمیدم حالم به طور میانگین چقدر بد بوده است، تصور این بوده که حالم باید خوب می بوده و روزی آرزو داشتم که به جایی که الان هستم برسم و الان رسیده ام به آرزو های سه سال پیش ام، اما در حقیقت هنوز احساس می کنم شب های امتحان دوران دانشگاه از جایی که هستم روشن تر است، و هر چه به جلو نگاه می کنم خیال تنهایی و تاریکی آینده مرا می ترساند و هرچه بیشتر تلاش می کنم روی خودم کار کنم کمتر از قبل به چیزی درون خودم می توانم چنگ بزنم که محکم است و می تواند مرا بکشاند، چیزی که میبینم سرگردانی است که توی ذهنش مطمئن است به هرجایی هم برسد باز آن جا, ...ادامه مطلب